2001-2002 Sezonu

Dalga geçtiler
Oğuz Yörük
Dünkü maçı anlatmaya gerek yok. Topun Ömer'in muhitinden geçmediği karşılaşmada, Göztepeli futbolcular, "Her an gol yeme stresi" yaşadı.
Hele o Cesar yok mu... 1.60'lık boyuyla, 1.90'lık Servet'i madara etti. Adam maç boyunca, Servet'in bacak arası dahil, her yerinden geçti. Bunların üçünde Majdan ile burun buruna geldi, ikisini de arkadaşına "al da at" dercesine pas verdi. Peki geleceğin yıldızı, Göz-Göz'ün süper starı Korhan, sana ne oldu?... Maxim'i izlerken, en az benim kadar zevk almışsındır, eminim... Çünkü ülkesinin milli takımından dönüp, apar topar kadroya girmesine rağmen, Maxim yaptığı her hareketle, hem seni, hem de tribünleri büyüledi...
Ya Göztepe'nin gol umudu diye sırtını dayadığı Ersen'e ne demeli?.. O neler yaptı öyle. Ersen'in dünkü mücadelesi rakiple değildi. Sahaya Stand-up yapmaya mı, yoksa futbol oynamaya mı, çıktığı belli değildi... Ersen Martin'in Gaziantep'te ayakları sustu, çenesi çalıştı...
Ümit Kayıhan'ın defans kurgusunu değiştirdiği maçta Erkan bile, Kenan'ın yerine ilk onbirde görev aldığına inanamadı. Öyle ki, bu şaşkınlık maç boyunca sürdü... O da kendini yaptığı işe veremedi...
Kıssadan hisse... Aslında dün Göztepe'ye tek puan yetecekti... Ama Göztepeli futbolcuların, bu puanı haketmek için ortaya birşeyler koyması gerekiyordu. Daha maça başlarken son düdüğü düşünen, 90 dakika boyunca 0-0'ın üstüne yatmaya çalışan Göztepe, futbol adına herşeyi yapan Gaziantepspor'a doğal olarak yenildi. Zaten eşyanın tabiatı da bunu gerektiriyordu. Çünkü o baskı altında, baştan sona kadar Göztepe'nin aynı konsantrasyonu sürdürmesi, katı savunmayla 0-0'ı koruması mümkün değildi.
Bize de bir bardak su içmek kaldı.
Korkunun bedeli
Sinan Genç
Zafer önce kafalarda kazanılır... Sonra yüreklere işlenir, alın teriyle şekillenir. Daha sonra ise fizik kapasite, teknik-taktik girer işin içine...
Ama gelgelelim ki, zafer kazanmakla, günü kurtarmak aynı şey değildir. Günü kurtarmayı "zafer" diye yorumlayanlar, "küçük düşünme" hastalığına yakalanır, hezimete uğrar... Tıpkı Göztepe'nin Antep'te uğradığı gibi... Dün Antep'te Göztepe forması giyen hiçbir futbolcu, kazanmayı düşünmedi. Puanın başarı olacağını sanıp, beraberlik için çırpındı. Böyle olunca Göz-Göz baskıdan bunaldı, yenilgiyi kabullendi. Maçın birinci dakikasından, son saniyesine kadar da, bu böyleydi. Göztepe bu anlayışla, yenilgiye ve hezimete adeta davetiye hazırladı. Gaziantepspor kalecisi Ömer'in, sadece bu sezon değil, hayatı boyunca oynadığı en rahat maç, herhalde bu karşılaşmadır. Gerisini siz düşünün.
Dün Antep Kamil Ocak Stadı'nda Göztepe'yi aradım, ama bulamadım. O yere göğe sığdıramadığım Majdan'ı, üzerine titrediğim Servet'i aradım. O futbolunu izlemekten zevk aldığım Korhan'ı, Mkalele'yi, Göksel'i, Mehmet'i hiç göremedim. Sanki Antep karşısında, Göztepe forması giymiş, başka adamlar vardı. Güveni olmayan, inancını yitirmiş, bir mahalle takımı görüntüsünden farksız bir takım... O Göztepe değildi.
Göztepeli futbolcular sandı ki, bir önceki hafta Gençlerbirliği'ne gösterdikleri cömertliği, Gaziantepspor da onlara gösterecek.
Olur mu?.. Çıkacaksın, aslanlar gibi oynayacaksın, yüreğini ortaya koyup, kendi işini kendin göreceksin.
Kim sana, ter dökmeden puan verir?.. Oynamadan, mücadele etmeden kazanılır mı?... Tabii ki kazanılmaz... Eğer işin içine bir de korku girerse, onun bedeli ağır olur...