2001-2002 Sezonu

BAKİ KARAKOÇ
DENİZLİ'DE 1000 CESUR YÜREK
Kimi haftalar öncesinden yapmıştı programını, kimi maç günü formam nerede atkımı bulamıyorum telaşına kapıldı.Fakat herkes maç sabahı yada gecesi aynı hedefe dogru yol almaya başladı.
Bizde Ankara'dan 2 özel araçla yola çıktıgımızda saatlerimiz 04.00 gösteriyordu. Denizli deplasmanına giderken tek hedef 3 puandı desem yalan olmaz ama dogruda olmaz. Akıllardaki tek şey; staddaki yerimizi almakla yükümlü oldugumuzu bilerek vatani görevimizi yerine getirmekti. 11 dev adam çıkar topunu oynar, alır 3 puanı ya da yenilir önemli degil. Önemli olan galibiyette sevinebildigin kadar maglubiyettede takımının, hocanın, yönetiminin yani Göztepe camiasının yanında ve arkasında olmaktır.
Birbirini tanımayan binlerce, onbinlerce insanı stad denen bir yapının, tribün denen bölümünde bir araya getiren şey kentlilik bilinci ve spor aşkı olmuştur. İnsanlar yüzlerce binlerce km yolu gezmek, yeni şehirler yeni insanlar görmek için tepmedi. Ama yolda eglenmesinide bildi icabında. Her geçtigi şehirde fotografta çektirdi yolda gördügü çiftçisine, çobanına "Ege'min insanı bir başka" diyerek korna çalıp selam da verdi vs.
Stada ulaşan her Göztepeli ama İzmirden gelsin ama Ankaradan ama çevre illerden gördügü her sarı kırmızılıyı kardeşi, akrabası bildi.İzmirden gidiş dönüş 8 milyon ücret ödeyen taraftar 10 milyon! bilet ücreti vererek stada girdi. Klasik bir şehir takımının 7-8 bin kapasiteli stadının bedava tribünlerinde boşluklar oldugunu görünce karşısındakilerin taraftar degil seyirci oldugunu daha iyi anladı.
90 dk. boyunca Göztepenin bir kulüpten ibaret olmadıgını, Göztepeliligin bir felsefe oldugunu her yerde her zaman oldugu gibi yine ispatladı.11 dev adam buldugu fırsatları degerlendiremeyip maglup olsada onları tribüne çagırmaktan, alkışlayıp bagrına basmaktan geri kalmadı. Peki onca yol gelen, maglup olan, araçları taşlanan ve İzmir'e kadar camsız otobüslerle dönen bu insanların eline ne geçti?
Ne birileri onlara bu görev için para vermişti nede başka birşey. Her nerede olursa olsun yerinin takımının yanı oldugunu bilen taraftar gönlünü, sevgisi, parasını, herşeyini verdi. Ne mi aldı karşılıgında? Ev sahibi takımın binlerce seyircisini susturup takımına sesiyle birlikte sevgisinide sunarak alkış aldı. Denizli seyircilerinin "adamlara bak, bizim onda birimiz kadarlar ama stad inliyor!" vb. homurdanmalarından başka ne geçti ellerine.
Ne birileri gazete köşelerinde Göztepe seyircisi her zaman oldugu gibi mükemmeldi dedi ne sizin verdiginiz 10 milyon fahiş bilet ücretlerini haber yaptı nede söz verilen 10 otobüsüne kavuşabildi.
Gerektiginde stad kapılarında kendi seyircisinin arasına sızabilecek haçlı ordusuyla mücadele etti. Okulunda yemek yemedi, dersine geç kalmak pahasına okuluna işine yürüyerek giderek yol paralarını biriktirip maç parası yaptı. İşte Göztepe'yi Göztepe yapan 18 sene ikinci ligde oynarken her geçen gün seyirci sayısı artan, avrupada ülkemizi ilk kez temsil eden ve yarı final oynayan Göztepe 11 dev adamdan mı ibaretti? Orada maç kazanan sahaya çıkan 11 beden içinde saklı yüzbinlerce yürekti. Cesur Yürek.
Sonunda birileri onların işkenceye maruz kalsa bile ÖZGÜRLÜK diye bagırabilecek kadar onurlu, şerefli birer Cesur Yürek oldugunu görecek. Fakat kişileri yıldırmakla, öldürmekle bu sevginin bitecegini sananlar, İzmirde denize döküldügü gibi dökülecekler yüreklerden zihinlerden...
K.... BİZANS'a İsyan, İnadına GÖZTEPE..!