Tüm şehrin ortak nefes aldığı, tüm algının o yöne kaydığı, sohbetlerin,
diyalogların, öfkenin, özlemin, kardeşliğin, düşmanlığın ayyuka çıktığı
vakitlerdir derbiler... Dünya'nın her yerinde de aynıdır. Belki de taraftar
olmamızın ana unsurudur. Düşünsenize; Joker'siz bir Batman'ın ne kadar içi
boşsa, Camoka'sız bir Karaoğlan'ın her hangi bir çekiciliği yoksa, futbolda
da bu böyledir. Büyük takım olmak istiyorsanız, büyük bir rakibiniz
olmalı... Bir kenti sevmek, oralı olmak, ondan beslenmek ve ait hissetmek...
Belki de bu hislerin hepsinin görülebildiği sebep taraftarı olmaktır, o
kentin veya bölgenin takımının...

Farklı taraftan olmak, gördüğün birbirinin aynısı olan şeylere farklı
anlamlar katmaktır. Muhtemeldir ki 'la rampa caddesi' Barcelona taraftarı
için başka, Espanyol taraftarı için başka bir anlama gelmektedir. Milano'da
aynı stada farklı isimler verebilecek kadar da keskinleşmiştir bu fark
İnternazionel ve Milan taraftarları arasında. Boğaz Köprüsü doğal bir sınır
değil midir ki Fenerbahçe ve Galatasaray'ı ayıran ve hangisine sorsan -karşı
taraf- diğeridir. Ve aynı şey İzmir için de geçerlidir araya mavzer yarığı
gibi girmiştir Körfez, çok net çizgilerle ayırmıştır iki takımı da. Biraz
abartı yapıyor olabilirim ama Saat Kulesi bile farklı anlamlar taşıyordur
Karşıyaka ve Göztepe taraftarı için. Neresinden bakarsan bak aynı yapıdır
ama farklı görünür taraftarlara. Çünkü İzmir'in herhangi bir yeri, farklı
anıların ve hissiyatların varlığıyla başkalaşmıştır. Aynı manifaturacıdan
alınmış pankart bezleri farklıdır. Aynı büfeden alınmış bira aynı, ama
sohbetler farklıdır. Aslında herşey aynıdır, tek fark hazlardır...

Yedi yıl uzak kalmıştık bu hazza... Göztepe'miz, 'A.Ş' olmanın bedelini
ödeyerek en aşağısı neresiyse oraya kadar gitmiştir. Karşıyaka'da
centilmenliğinden değil ya -beceremediğinden-  beklemiştir rakibini. 2004'
teki son maç, hakem Kuddisi Müftüoğlu'nun büyük gayretiyle Göztepe'mizin net
bir mağlubiyetle 5-2 yenildiği maçtır. 17 Eylül günü tam yedi yıl sonra
tekrar karşılaşma günüydü. Göztepeli için çekilen yedi yıllık çilenin
bittiğinin göstergesi olan bir maçtı. Karşıyaka içinse bir asırlık kulüp
olmanın verdiği mutluluktu, 100. yılında en büyük rakibinle tekrar
karşılaşmak... Bir gün önce kime sorsanız 60.000 insan olur tribünde dediği
maçı 35.000 kişi izledi sadece. Herkes için bir garipti ama birçok sebep de
sıralanabilir. Mesela Göztepe taraftarlarından, 2004'teki maçta polisin
aşırı güç kullanarak sebep olduğu olayların tekrarlanma ihtimali yüzünden
içten içe bir tedirginlik yaşayanların olması ve buna bir de maçın
televizyondan canlı yayınla verilmesi de eklenince tribünler tam olarak
dolmamıştı. Tribünün zevksizliği maça da yansımıştı ve bu sıkıcı maçın
sonunda 1-1'lik skorla takımlar sahadan ayrılmıştı. Ama ne olursa olsun
GÖZ-GÖZ ve KAF-KAF yıllar sonra maç yapmışlardı. Eminim ki maç sonunda benim
de yüzümde oluşan o salak gülümseme herkesin yüzünde belirmiştir...

Bu sene kim çıkar kim düşer bilmiyorum ama şunu önemsiyorum; iğrenç bir
futbol ülkesi olduğumuzun iyice gözler önüne serildiği şu günlerde böyle
temiz ve güzel anlara ihtiyacımız var. Ve biliyorum ki futbol eğer
kurtulacaksa, Göztepe ve Karşıyaka gibi 'gerçekten' büyük takımların
omuzlarında ve taraftarlarının onurlu yüreklerinde kurtulacaktır. Hiç
bitmesin diyeceğimiz bu anı tekrar yaşamak 2. yarının 2. haftasına kaldı.
İyi ki varsınız, iyi ki bu kadar güzelsiniz, iyi ki bu kadar TEMİZsiniz...



*GöztepeliCHE Sevenler'den Murat KIRMIZIOĞLU*


Yazı, bugünkü Evrensel Gazetesi Genç Hayat ekinde yayımlanmıştır.