2005 - 2006 Sezonu

Altınordu Maçı Pazar öğlen saatlerinde ayaklarım geri geri gitse de Buca stadının o insanı geren kötü mimari yapısında ve insanı adeta boğan küçük ortamında koskoca Göztepemin maçını seyretmek üzere yola koyuldum. Stada yaklaştığımda taraftarlarımız çoktan gişelerin önündeydiler. Yakındaki parkta Balçova’lı Zafer etrafına topladığı bir grup Göztepeliyi yine kırıp geçiriyordu. Maç saati yaklaştığında Göztepe tribünleri çoktan dolmuştu. Sanki şampiyonluğa oynayan bir takımın taraftarı gibi coşkulu tezahuratlar ortalığı inletiyordu. Polislerde bir gerginlik vardı. Nitekim maçın devre arasında yaşanan arbede beni yine yanıltmadı. Bu arbede sırasındaki bir polis memurunun yüz ifadesi fotoğraflanıp sergilense ödül alırdı. İçimden de olsa Göztepemizin bu batakta çırpına çırpına yok oluşunu seyredenlere serzenişte bulunmadan edemedim. Aslında takımımız maça çok canlı ve istekli başlamıştı. Üç dört tane net atak geliştirdik. Fakat santrafor meziyetine sahip oyuncumuzun olmaması bizi ilk yarıda golden etti. Süleyman gole yakın bölgede oynatılmasına karşın oldukça keyifsiz ve isteksizdi. Geçen hafta kadroya ilk defa konan Bulut ve Emre’nin bir gömlek daha aşama kaydettikleri, kolay kolay ilk onbiri bırakmayacakları anlaşılıyordu. Altınordu ise ilk yarıda sahada yoktu. Maçın ikinci yarısında 60. dakikadan itibaren takımımızda bir düşüş başladı. Altınordu bize kendi yarı alanımızda baskı kurmaya başladı. Anıl oyuna ikinci yarıda girmiş olmasına rağmen takımımız yine de oyun kurmakta güçlük çekiyordu. Bir hata yapacaktık ve o hatadan gol gelecekti. Bu aşikardı. Hele rakip de Altınordu ise yine şeytan işi bir gol yiyecektik. Öyle de oldu. Serhat topu elinden kaçırdı ve Altınordulu Ahmet Hamdi’ye topu boş kaleye yuvarlamak kaldı. Golle beraber pasaporttaki eski Çağlayan gazinosunun mikrofon tertibatını anımsatan ekolu bir ses düzeniyle işte şeytan işte Altınordu diye bir yaygara kopuyordu stadta. Taraftar yine kaderine razı cılız isyanlarla açın sonunun bir an önce gelip bir ıstırapın daha sonlanmasını beklemeye başlıyordu. Maçın sonunda da tıpkı maçın başında olduğu gibi stada yerleştirilmiş olan hoperlörlerden Kutsi’nin son günlerin moda şarkısı olan Allah’ın sopası yok ki gökten indirsin şarkısı çalıyordu. Galiba bu şarkı durumumuzu çok iyi özetliyordu. Yirmi seneyi aşan süredir bir türlü derlenip toparlanamayan camia olarak galiba bu sopayı hak etmiştik. Artık dönülmez akşamın ufkundaydık…Aslında en son yazdığın cümle Pazar akşamki ruh halimi yansıtıyordu……