Yıl 1985, Antrenörümüz Ilie Datcu, maç cumartesi günü Cebeci stadında.
Çıkıyoruz yola Bornova'dan 3 arkadaş. Cuma akşamı alıyoruz biletimizi, bütün bir gece pamukkale turizm ile yaklaşıyoruz Ankara'ya. Hemen önümüzdeki koltukta sabaha kadar susmayan bir bebek ağlıyor...Sabahı sabah ediyoruz. Büyük tesadüf bir arkadaşımızın yanına 1970'li yılların fedakar yöneticisi Vedat Köroğlu'nun oğlu düşüyor. İnanılmaz bir rastkantı. Sünnetinde kirveliğini Sadulllah'ın yaptığını söylüyor. Maça gelecekmisin diyoruz???? Hayır diyor. Anlam veremiyoruz...Biz yine yola revan
gidiyoruz. Erken saatlerde Ankara'dayız. Sora sora stadı buluyoruz. Bir kahvehaneye oturuyoruz. İzmir'den gelen taraftar otobüsleri stada geliyor. İlk defa
amigo İsmail'i tanıyorum. O güne kadar yoktu...Amigo İsmet'ten sonra ilk defa görüyorum. Neyse.... Gişelere yaklaşıyorum. Yaşlı bir adam cüzdanındaki bir şeyleri bizim
bombacı Halil ağabeye gösteriyor. İnanamıyorum adam cüzdanındaki efsane Göztepe'ye ait fotoğrafları gösteriyor. Adam Ankara'lı...İnanılamz bir şey.
Stada giriyoruz. Bizim maçtan önce Rize Petrolofisi maçı var maçı Rize alıyor. Bizim takım sahaya çıkıyor. Site bu maçı kaybederse düşecek.Biz ise şampiyonluğa çok yakınız. İlk golü bizim İbrahim atıyor ardından bize transfer olan Hüsnü sitespor formasıyla skoru eşitliyor. Moralimiz bozuluyor. Son dakikada Sadullah kendini usulca yere bırakıyor. Hakem Halit Gerçeker beyaz noktayı gösteriyor ve penaltıyı unutulmaz kaptanımız İsmail Sütçü gole çeviriyor ve maçı 2-1 alıyoruz. Bundan sonra stadta bulunan, şampiyonlukta çekiştiğimiz Konya'lı taraftarların taş yağmuru başlıyor. Bir polis memurunun atmayın yobazlar demesi hala yakın arkadaş çevremizde espiri konusudur.
Stadtan kafamızı yarmadan çıkıyoruz. Yürüye yürüye Tandoğan meydanına yaklaşırken o yıllarda 2.ligin sıra takımlarından Gençlerbirliği kulübünün
önünden geçiyoruz. Hiç önemsemiyoruz. Zira Gençlerbirliği o yıllarda sıradan bir 2.lig takımı şampiyonluk iddiası bile yok. Kim bilebilirdiki bu günlere geleceğini. Yine garaja geliyoruz. Karşımızda 19 Mayıs stadı var. Bir gün diyoruz,mutlaka bir gün 1.lige çıkıp bu stada geleceğiz elbet diyoruz.Fakat hayallerimiz ertesi hafta suya düşüyor. Yeni Salihli ile 1-1 berabere kalıyoruz ve Kayseri haksız yere 1.lige çıkıyor. O çile dolu 18 yıla ait bir yıl daha hüsranla bitiyor. Ama içimizdeki umut bitmiyor.
Tıpkı bu günlerde olduğu gibi.
Ne mutlu Göztepeliyim diyene
Nice yıllara GÖZTEPEM...
Cumhuriyet'ten sonra kurulan tertemiz maziye sahip, geçmişi ile ilgili hiçbir istihfam olmayan anlı şanlı Göztepem nice yıllara.......
Çıkıyoruz yola Bornova'dan 3 arkadaş. Cuma akşamı alıyoruz biletimizi, bütün bir gece pamukkale turizm ile yaklaşıyoruz Ankara'ya. Hemen önümüzdeki koltukta sabaha kadar susmayan bir bebek ağlıyor...Sabahı sabah ediyoruz. Büyük tesadüf bir arkadaşımızın yanına 1970'li yılların fedakar yöneticisi Vedat Köroğlu'nun oğlu düşüyor. İnanılmaz bir rastkantı. Sünnetinde kirveliğini Sadulllah'ın yaptığını söylüyor. Maça gelecekmisin diyoruz???? Hayır diyor. Anlam veremiyoruz...Biz yine yola revan
gidiyoruz. Erken saatlerde Ankara'dayız. Sora sora stadı buluyoruz. Bir kahvehaneye oturuyoruz. İzmir'den gelen taraftar otobüsleri stada geliyor. İlk defa
amigo İsmail'i tanıyorum. O güne kadar yoktu...Amigo İsmet'ten sonra ilk defa görüyorum. Neyse.... Gişelere yaklaşıyorum. Yaşlı bir adam cüzdanındaki bir şeyleri bizim
bombacı Halil ağabeye gösteriyor. İnanamıyorum adam cüzdanındaki efsane Göztepe'ye ait fotoğrafları gösteriyor. Adam Ankara'lı...İnanılamz bir şey.
Stada giriyoruz. Bizim maçtan önce Rize Petrolofisi maçı var maçı Rize alıyor. Bizim takım sahaya çıkıyor. Site bu maçı kaybederse düşecek.Biz ise şampiyonluğa çok yakınız. İlk golü bizim İbrahim atıyor ardından bize transfer olan Hüsnü sitespor formasıyla skoru eşitliyor. Moralimiz bozuluyor. Son dakikada Sadullah kendini usulca yere bırakıyor. Hakem Halit Gerçeker beyaz noktayı gösteriyor ve penaltıyı unutulmaz kaptanımız İsmail Sütçü gole çeviriyor ve maçı 2-1 alıyoruz. Bundan sonra stadta bulunan, şampiyonlukta çekiştiğimiz Konya'lı taraftarların taş yağmuru başlıyor. Bir polis memurunun atmayın yobazlar demesi hala yakın arkadaş çevremizde espiri konusudur.
Stadtan kafamızı yarmadan çıkıyoruz. Yürüye yürüye Tandoğan meydanına yaklaşırken o yıllarda 2.ligin sıra takımlarından Gençlerbirliği kulübünün
önünden geçiyoruz. Hiç önemsemiyoruz. Zira Gençlerbirliği o yıllarda sıradan bir 2.lig takımı şampiyonluk iddiası bile yok. Kim bilebilirdiki bu günlere geleceğini. Yine garaja geliyoruz. Karşımızda 19 Mayıs stadı var. Bir gün diyoruz,mutlaka bir gün 1.lige çıkıp bu stada geleceğiz elbet diyoruz.Fakat hayallerimiz ertesi hafta suya düşüyor. Yeni Salihli ile 1-1 berabere kalıyoruz ve Kayseri haksız yere 1.lige çıkıyor. O çile dolu 18 yıla ait bir yıl daha hüsranla bitiyor. Ama içimizdeki umut bitmiyor.
Tıpkı bu günlerde olduğu gibi.
Ne mutlu Göztepeliyim diyene
Nice yıllara GÖZTEPEM...
Cumhuriyet'ten sonra kurulan tertemiz maziye sahip, geçmişi ile ilgili hiçbir istihfam olmayan anlı şanlı Göztepem nice yıllara.......
