Henüz beş yaşındaydım aşık olduğumda, kurallarını kendimizin yazdığı, üç kornerin bir penaltı olduğu yıllardı ki o vakit. Bedenime bir hayli büyük bir formayla girmiştim Alsancak Stadı'na... Kapalı tribünün sol alt tarafı, o koca merdivenleri tırmanırken nasıl bir hazza tırmandığımı yıllar sonra fark ediyorum. Ligin son haftasıydı ve yenersek 1.lig'e çıkacaktık. Afyonspor'laydı maç ve herkes kesin gözüyle bakıyordu çıkmaya. Maç bitiminde beraberlik yazıyordu tabelada ve biz çıkamamıştık bir üst lige. Herhalde hayatımın ilk hayalkırıklığını yaşadığımı düşünüyorsunuz ama öyle değil işte... Hayatımın ilk ezber bozukluğunu yaşadım ben maç bitiminde. Tüm taraftarlar sanki kazanmışçasına tezahürat yapıyordu ve ben o gün anladım arma aşkının başarıya endeksli olmadığını. Biz taraftardık ve takımın nerede ve kiminle oynadığının hiçbir önemi yoktu.
Göztepe'li olmak... Garip bir hissiyat, kolayı tercih etmemektir Göztepe'li olmak... Kimisi UEFA şampiyonluğunu; kimisi 103 golünü; kimisi nağmalupluğunu hatırlayarak tutunur takımına. Bizler için kabullenmektir başarısını, başarısızlığını ,sevincini, hüznünü... Şu anda 11 yaşındaki bir Göztepe taraftarı takımıyla amatör kümedeyken tanışmıştır mesela ve benim kuşağım 18 yıl beklemiştir 1.Lig'i görebilmek için. Yani taraftarlığımızın hırsla ve egoyla hiçbir alakası yoktur. Gerçekten aşk gibidir sevgimiz ve mantıkla uzaktan yakından bir alakası yoktur. Kimse tam cevabını veremez neden Göztepe taraftarı olduğunu. Benim açıklamam ise 'içimize şeytan kaçtı' olabiliyor sadece…
Bizler, taraftar külliyatı açısından şanssız bir coğrafyanın çocuklarıyız. Irksal, mezhepsel, sınıfsal ayrımlar üzerinden tanımlayamayız kendimizi (taraftarlığımızı). Sadece sevgi yatar, bir takıma duyduğumuz hissiyatta. Ve güzel anılar... Ve güzel insanlar... Atatürk Stadı'nı dolduran 80.000 taraftarın yolundan yürüyebilmek için Göztepe'li oldum ben. Tuttuğu takım için defalarca kalp krizi geçiren 'Amigo Arnavut İsmet'in kalp sancısını duyabildiğim için Göztepe'liyim. Nizam Dayı'nın deliliği kadar deli bir tutku... Muhtemeldir ki; efsane futbolcu Atalay gibi can verdiğimde bitecek bu aşk. Mitler üzerine kurulu bizim sevdalarımız, efsaneler üzerine… O nedenledir ki; Göztepe’mize inanmak, tanrıya inanmak gibidir...
Tribüne baktığınızda 5 yaşından, 80 yaşına, kadınından, erkeğine, farklı etnik grubundan, sınıfsallığına onlarca renk görürsünüz. Bazen düşündürücüdür de, bir gol sonrası bir roman vatandaşla, takım elbiseli bir banka müdürünün sarılıp golü beraberce kutlaması. Hayatta farkların ve sınıfların nötrlendiği nadir yerlerdir stadyumlar... Herkesin ütopya dediği şeyin yaşandığı mabetlerdir belki de. Ve bizler farklı mahallelerin, semtlerin farklı çocuklarıyız. Birbirinin terinden, kokusundan, parasından-parasızlığından nefret etmemektir Göztepeli olmak...
Ve bizler endüstriyel futbola ve kapitalizme vurulmuş birer darbe gibiyiz. Hayatın her alanında bizim hırslı, bencil ve yalnız olmamızı isteyenlere bir tokattır Göztepe’li olmak. Çünkü değerini ve büyüklüğünü kendimizin belirlediği bir takımın taraftarlarıyız. Futbol kapitalizmine göre çok başarılı olmayan ve her an vazgeçilip değersiz sayılabilecek (ki amatör kümeye düştüğümüzde böyle oldu) bir takımın taraftarıyız bizler. Ve sermayedarların asla işgal edemeyecekleri bir yerdeyiz biz. Kapitalizm, aşkı ve oyun oynamayı asla zapt edemez... Bizim takımımıza duyduğumuz his-aşk, futbola duyduğumuz his ise-güzel bir oyun olduğudur. İşte bu yüzden 'makul bir taraftar' değiliz... Makul olmamak ve bunu örgütlemektir Göztepe'li olmak...
Çocukluğumuzda kurduğumuz o düşün peşindeyiz, büyüdükçe asilleşen ütopyalarımızı da içine katarak... Göztepe'mizde gördüğümüz ve hissettiğimiz şey bu dünyaya hissettiğimiz şeydir. Tribünde kurguladığımız hayat, tüm halklarla beraber inşa edeceğimiz hayattır...
HAYAT GÖZTEPE'DİR, GÖZTEPE HAYAT....
GöztepeliCHE Sevenler’den Murat Kırmızıoğlu
Futoğraf: Rize deplasmanında yağmur sularında Simge Yılmaz.
