Bülent Buda-Milliyet-22 Ekim 2009
Çağatay Çağlar gazeteci... Genç yaşında vurgun yedi... Yürek vurgunu...
Yaşamı Ege Üniversitesi’nde, evinde, gazetede geçiyor. Çağatay, uygun bir verici bekliyor. Yaşamının süresi, uygun bir vericinin bulunup bulunmamasıyla derinden ilintili.
Ülkemizde benzer sorunu yaşayan onbinler gibi. Çağatay’ın çevresi var. Yazılıyor, konuşuluyor, sesleniliyor, çığlığı duyuluyor. Yine de beklemesi yıllar alıyor.
Ya işitilmeyenler... Sesini duyuramayanlar... Bir kenarda yazgısını, sessiz kabullenenler. Töreler, kör inançlar, göçen bir bedenin başka bir bedene umut olmasını engelliyor. Kimimiz üşeniyor, erteliyor, cebine bir organ bağış kartı koyması çok şey gibi. Oysa iki adım, on dakika bir sağlık kurumuna uğramak. Çok mu zor. Yaşamın her saniyesi değerli. Yüzünü görmediğin, dokunmadığın, koklamadığın insanların hayatına girmek. Bir parçası olmak. O bedende birarada yaşamak, insanca...
Yıllar önceydi... Alsancak Devlet Hastanesi’nin önünden geçerken, giriverdim. İsteğimi anlattım, on beş dakika sürmedi. Sevinerek, gülümseyerek organ bağış kartını verdiler güzel doktorlarımız.
Şimdi başka bir bedende nasıl olacağımı, ona neler vereceğimin düşlerini kuruyorum.
Bayağı eğlenceli oluyor. Yaşam güzelleşiyor, ölüm korkutmuyor!
Verenler herşeye sahiptir. Saklayanlar hiçbir şeye...
*   *   *
Ve futbol bütün hızıyla sürüyor. Bazen düşe kalka, hafiften yalpalayarak. Geçenlerde aklıma takılıverdi... İzmir için Bank Asya Ligi, İspanya’nın La Liga’sı kadar gelenekselleşti, heyecan verici oldu! Eğer bir gün Süper Lig’i görürsek, epey yadırgayacağımız kesin. Altay, Buca, Karşıyaka sıralamanın içindeler. Yarıştan kopmuyorlar. Haftalar hızla geçiyor. Görünen o ki, futbolcular işlerini iyi yapıyorlar. Ancak kentteki coşkunun, katkının benzer düzeyde olduğunu söylemek zor.
Uzaktan seyrederek, katılmadan ahkam kesmek yaşamsal bir etkinliğe dönüştü yıllardır.
Varolan sorunları, varolan görünümle aşmak kolay görünmüyor. Yoksa yine bir yıl daha Kayahan şarkısı gibi, “Yine bana hasret, yine bana hüsran, yine bana sensiz günler düştü”mü olacak dersiniz.
Futbol alanını, futbolcuları, canlı, zinde, istekli, yarışmacı, rekabetçi tutmanın bedeli var. “Şampiyonluk, şampiyon olamamak için ne kadar engel varsa, onun üstesinden gelenlere verilmiş bir sıfattır.”
Yüksek yerlerde büyük insanlar, “Marka şehir İzmir”i konuşurlarken, sporun “S”si bile telaffuz edilmiyor. Bu bile yeterince acı verici değil mi?