Başta Sn. İmam Altınbaş olmak üzere tüm yöneticilerimiz ve futbolcularımızın ikişer kez okuması ricasıyla! Bu yazı Ağustos 2006'da Sn. Seyfi Berk Makinabakan tarafından Göztepeliste gönderilmiştir. Yazının sonunda geçen yürüyüş 02 Eylül 2006 tarihinde gerçekleşmiştir. Yaklaşık 3.000 Göztepeli Göztepe iskelesinden kulüp binasına yürümüş kulüp önünde tepkisini vermiş ve Gürsel Aksel stadyumuna devam etmiştir. Gürsel Aksel Stadyumunda yapılan basın açıklamasının ardından olaysız bir şekilde dağılmıştır.!
Göztepeli Olmak !
Hayal meyal hatırlıyorum. Hayatimin ilk 12 senesini geçirdiğim, doğup büyüdüğüm Bostanlı’da oturuyorduk o zamanlar. 81 senesinin bir mayıs aksamıydı, her yeri yeşil kırmızıya bürünmüş Girne caddesinde, halamın evindeydim. Babam ve eniştem Alsancak’daki Balıkesir maçından döneceklerdi ama bu dönüşleri baya bi gecikmişti. Zaten üzgündüm, sabahın köründe babam sinirli bi şekilde “sen gelmiyorsun bu sefer” demişti bana. !
Normalde hep beraber giderdik, Altinyol’dan geçerken, “çıkar bayrağımızı” derdi, camdan o sari kırmızı bayrağımız rüzgarda yana yana dalganırken su an bile tarif edemediğim bir gurur kaplardı içimi. !
Evet biz Bostanlı’da oturuyorduk, evet ben Mustafa Reşit Pasa ilkokulunda okuyordum ama babam çok sıkı bir şekilde hep tembihlerdi bana “Ben Göztepeliyim” diyeceksin soranlara. Evet ben Göztepeliydim, hem de adimin Berk olma sebebi Göztepe’de oynayan Susuzdede’den eski komşuları, futbolcumuz (Küçük Ali) Ali Çağlar’ın (ve esi Reşide teyzenin) oğlunun adinin da Berk olmasıydı. Bunu da çok sağlam şekilde ezberlemiştim. !
Çok dokunmuştu bana maça gidemeyişim. Onlar Bandırma’daydı; kaybedeceklerdi, biz Alsancak’da Bal-Kes’i yenip şampiyon olacaktık, ben biliyordum… ne olurdu gelseydim. Çünkü biz Göztepe’ydik ve bizde Sado vardı. “Sakallı abi” Sado. Biz Cumhurbaşkanlığı kupasını getirmiştik İzmir’e, biz Avrupa’da yari final oynamıştık dünya ülkemizi küçümserken, biz isyanın takımıydık, İzmir’in, Anadolu’nun, Türkiye’nin takımıydık. !
O aksam çok geç döndüler. Dönüşlerini tüm Girne Caddesi duydu, kornalar, bağırıp çağırmalar. Eve geldiler sesleri çok karık, çok kalın, kahkahaları çok candandı. Eniştemin sesi ilk defa bu kadar sert çıkıyordu. “İçerden o büyük bayrağı getir!”, dediğini duydum sadece. Ve alttaki iki kati da sari-kırmızıya, beline kadar sarkarak boyadı o güzel renklerle bir çırpıda. Bir mucize gerçekleşmişti o Mayıs akşamında. Şampiyon biz olmuştuk, çünkü bizde Sado vardı, çünkü bizler Göztepeliydik, çünkü bizim o “soylu sevdamızın” adi GÖZTEPE ydi. !
Yıllar yılları kovaladı sonra. O aksam 4 yaşında olan benim içimi bir deli sevda kaplamıştı zaten çoktan. !
Üçkuyular’da Gürsel Aksel’in yanında geçirdiğim yıllarda “Göz-Göz için!” penaltı kurtaran Karantina kalecisi Engin’i mi görmedim, !
Salihli’ye gidemeyeceğim bir bayram sabahında son anda Garden’in önünden beni arabalarına alıp, Salihli’ye oturup getiren, karnimi doyuran, maça sokan Mahmut Abi’yi, Kemal Abi’yi mi tanımadım. !
Pendik’te stadın yanına polis arabasıyla yanaşıp deliler gibi “GÖZ-GÖZ” çeken polisler mi görmedim. !
Kasımpaşa’da bizi sahanın ortasına alıp olayların büyümesini önleyen o zamanın Sisli Emniyet Müdürü, şimdiki Ankara Emniyet Müdürü HASTA GÖZTEPE’LI Sn. Ercüment Yılmaz’ı da gördük beraber. !
Antalya’da Jandarma’yken Akdeniz Üniversitesi kampusundaki en büyük kavgaları Göztepelilerin çıkardığını anlatan başçavuşlar mı görmedim. !
99 yılında Sami Yen’de 55 yasındaki babamın, İzmir’le alakası olmayan Ankara’dan maça gelen Göztepeli kardeşlerimi aşağıya! aldıklarında polislere nasıl diklendiğini mi görmedim. !
Ben sadece yaşadığım bir kaç şeyi yazabilirken GÖZTEPE için benden, bizden binlerce kat fazla cefa çeken Tepecikli, Güzelyalılı, Menemenli, Çiğlili, Narlıdereli, Balçovalı, Bucalı, Bornovalı, Altındağlı unuttuğum HERYERli GÖZTEPELİ kardeşlerimi, abilerimi mi görmedim.
Hepsini elbette hepimiz defalarca gördük. !
İstanbul’da çalışırken, Artvin Arhavi dışına çıkmamış “HASTA GÖZTEPEli” 50 yaşındaki bacanağı için “İNADINA GÖZTEPE” kitabi isteyen is arkadaşımı da gördüm. O kitabin daha 20. sayfasında tir tir titreyerek beni cep telefonumdan arayan o “BACANAK”’in da göz yaşlarına şahit oldum.
İstanbul Kurtulus’daki Siirtli manavın (İzmir’de hiç maç izlememiş olmasına rağmen Göztepe için herseyini düşünmeden feda edebilecek bir ağabeyimizdi), soldan Fevzi girdi, bir çıkardı, tellere yapıştık diye anlattığı eski maçları mi dinlemedim.
Yaşıyorsa ömrü uzun olsun, öldüyse Allah rahmet eylesin Ben GÖZTEPEyi herhangi bir basari, maddiyat, Ortega’sı, Hagi’si için sevmedim. Ben GÖZTEPEyi inceci Emin’i, kemik Gürhan’ı, Balçovalı Burak’ı, sari Adnan’ı, tekmeye kafa uzatan Sahinovic’i için sevdim. Bizi namerdin diline düşürmeyen, gemi ne kadar su alsa da, dümeni bırakıp kaçmayan Sado’su için, Allah binlerce kez rahmet eylesin büyük başkanımız Özdemir ARNAS için, herseyini bu şanlı renklere feda eden Bülent Özkul için sevdim.
O “NAZLI HILAL” i İspanya’da, Yugoslavya’da, Almanya’da, Belçika’da tüm Avrupa’da göğsünün sol yanına takip mücadele eden sporcularımız için, rahmetli Gürsel Aksel için, Adnan Süvari için, Fuat GÖZTEPE için, hiç tanımasam da, dini, ırkı, siyasi görüşü ne olursa olsun, aslanlar gibi, Alsancak’da Atatürk’de, nerde olursa olsun OMUZ OMUZA yaptığım GÖZTEPELILER için sevdim.
Bu sene profesyonel liglerde son senemiz olabilir. Aslında 2 EYLUL günü tüm dünyaya göstereceğimiz şeylerden biri de bu olacak. Nedir yani!! yeniasırın, dinç bilginin adi GÖZTEPEden büyük mu.
3 günlük dünya. Herkes olup gidecek. Emin olun bundan 100 yıl sonra da GÖZTEPE adi, GÖZTEPE bayrağı her yerde dalgalanıyor olacak. 2 EYLÜL’DE Göztepe İskelesi’nde olacaklar, bir efsanenin yeniden doğuşuna, bu nazlı, şanlı Anka kuşunun küllerinden yeniden doğuşuna şahit olacaklar. İnşallah hiç bir adli vaka olmadan sadece GÖZTEPE ile ilgili marşların söylendiği, sloganların kükrediği, coşku dolu, EFSANE’YE yakışan, bu fani dünyadan göçüp gitmiş, ama manevi varlıkları o gün hepimizden önce iskelede olacak büyüklerimize yakışır bir gün olacak.
