Yeni yetiştiği yıllarda okuldan kaçıp maça giden ve Altınordu’da Mümin Özkasap’ı, Erkan Velioğlu’nun, Zadel’in, Todor’un, Şiyatsky’nin, Kasap Nehir’in.
Göztepe’de ise Ali Artuner’i, Nevzat Güzelırmak’ı, Bombacı Halil Kiraz’ı, Gürsel Aksel’i, Papin Mehmet Işıkal’ı izlemiş biri olarak dün izlediğim maçın kritiğini yazmak oldukça zor.Süleyman Alasya Gazete Yenigündeki yazısı O zamanlar, yıllarca ezbere sayabildiğimiz ama şöyle bir on sene hiç değişmeyen kadroları vardı bu takımların. Dün birlikte maçı izlediğimiz Halil Kiraz’a sordum. Göztepe’de geçen yıldan dört futbolcu var kadroda. Demek ki koşullar, yöntemler değişe, değişe bir çaresizlik dönemidir yaşanan
Medyanın bir 3.Lig maçına olan ilgisi, bu iki takımın tarihine duyduğu saygıdır aslında. Çünkü ortada futbol adına sergilenen tek şey, yerel rekabet. Öyle bir rekabet ki ambulans üç kez hastaneye futbolcu taşıdı. Önce her iki takımın (3) numarası çarpıştı. İkinci yarıda bu kez (5) numaralar arasındaki mücadelede tekme suratta patladı. Demek ki yerel rekabette önce sert oynayacaksın.
Her iki takımın oyununa yansıyan bu rekabet ister, istemez futbolun biraz da olsa geri planda kalmasına neden oldu. Maçın güzel anları da oldu. Zafer’in mükemmel şutunu kurtaran Altınordu kalecisi Murat, Ercan’ın şutunda mükemmel refleks sergileyen kaleci Erdinç görüntü kalitesini arttırdı. Hele Erdinç’in yaptığı bir kurtarış var ki: Latif’le karşıya mükemmel refleks sergiledi. Ama genel olarak her iki takım da pek başarılı oldu demek benim için zor. Dersem futbola ayıp olur