Yaklaşık 3-4 aydır yeni görevim nedeniyle uzak kaldım Göztepe'den...Özledim hem de çok özledim, Göztepe'nin maçlarını hayal etmeyi bile çok özledim... Sarı-kırmızı formalı futbolcuların turnikeden Alsancak Stadı'na çıkışını, o andaki tribünlerin coşkusunu, şovları, tüyleri ürperten o tezahuratları, inadına Göztepe'yi, golü attıktan sonra kollarını açıp, taraftara koşan futbolcuları, Göztepe-Karşıyaka atışmalarını, mazideki Göztepe destanlarını dinlemeyi, Antalya'daki tarihi günü, Aydın'daki Play-Off bayramını, Elazığ'daki Süper Lig öyküsünü, Şükrü Saraçoğlu'nda ki Fenerbahçe, İnönü'deki Beşiktaş zaferlerini, Halil (Kiraz) ağabeyim ile deplasmanlara gitmeyi, stat koridorlarını, kale arkasında Dursun (Özmen) ağabeyin simidini, Özdemir Arnas'ı, Atalay'ı, Tacettin'i, Burak'ı, Ümit İnal'ı, Hasan Çelik'i, Ceyhun'u, Remzi'yi, Şevket'i, Erdoğan hocayı, Rıza hocayı, Ümit Kayıhan'ı hepsini ama hepsini çok özledim...
Bir film şeridi gibi geçiyorlar önümden... Durdurmak istiyorum ama durduramıyorum. Geçmiş bana hep hüzün veriyor... Çünkü, hep dünü düşünürken son hep bugüne geliyor. Sonra kahroluyorum. Nereden nereye...
Dilime dolandı bilmiyorum, yine otomatiğe bağlanmış mırıldanıyorum... Herkes bir şeyler alıp götürdü benden şarkısını... Göztepe'den de herkes bir şeyler alıp götürdü... Kimileri umutlarını, kimileri paralarını, kimi mazisini, kimileri geleceğini... Ama hiç kimse alamadı şanını...
Helal olsun Göztepeliyim deyip, 3.Lig 3.Grup'taki Keçiören maçını izlemeye gelen 5 bin taraftara... Duyunca çok ama çok mutlu oldum... İşte Göztepe bu...
Bu şarkı hiç bitmeyecek... Bir şarkısın sen Göztepe...