O gün doğanlar şimdi 34 yaşında ve o zamanların fırtınasını büyüklerinden dinliyor. Yaşıtım insanlar ancak 12-13 yaşlarından itibaren izleyebildiler onları. Aradan tam otuzdört yıl geçtikten sonra bugün onların görevlerini devralan gençlerle birlikte aynı masanın etrafına toplanarak eskileri yadettiler. Sn. Süleyman Alasyanın Haberekspresteki yazısının Göztepe yönetiminin ikinci yarısı hazırlıklarına başlarken Mercan restoranda verdiği yemeğe davetliydi Fevzi Zemzem, Çağlayan Derebaşı ve Özer Yurteri. Ekranda Göztepenin 1969-70 sezonunda Galatasaray ile oynadığı kupa finalinin görüntüleri yayınlandı o akşam. Rahmetli Gürsel Aksel maçın sonunda kupayı kucakladı. Düşünün maç istanbulda oynanıyor, ilk maçta Göztepe 1-0 galip ve finalde alınan 1-1lik sonuçla Galatasarayın evinde eller kupaya ulaşıyor..."Ben konuşmayı sevmem. Kısa konuşurum" dedi Çağlayan Derebaşı. Fevzi Zemzem aldı sözü, "Doğru söylüyor. Çünkü o hep sahada konuştu. Uzun lafı beceremez". Kaptan Serkana, "Ne dersin 34 yıl sonra sen de bu takımın genç futbolcularıyla aynı atmosferi solumayı istermisin?" diye sordum. Açık yüreklilikle yanıt verdi Serkan, "Biz de o günlerin sorunlarını yaşıyoruz. Ama aynı kalitede olmamız mümkün değil onlar tarihe geçti"...
Şu anda yaptığınız işi zamanı geldiğinde başkalarına devrettikten otuzdört yıl sonra hala hatırlanmak kolay değil sevgili okurlar. Yaşı uygun olanlar bir düşünsün lütfen. Hafızası çok zayıf olan bu toplum aradan o kadar yıl geçtikten sonra Efsane Kadroyu unutmuyorsa bu işte bir hikmet var demektir.
Futbolcuların kafasından geçenleri de tahmin eder gibiyim. Hangisi acaba içinden, "Ben de ömrüm yeterse otuzdört yıl sonra bu formayı giyenlerle aynı masaya oturacağım" diye düşündü. Yoksa, "Mümkün değil, ömrümüz yetmez" diyenler de var mı? Biliyorum bazıları bu işi abarttığımı düşünüyor. Ama o bazıları yaptıkları işle üç dört yılda unutulup gitmenin kompleksiyle, üç kuruşluk başarıyla övünmenin peşinde. Ancak Efsane Kadro bugüne kadar hiç bir şeyiyle övünmedi. İkide birde, "Bizim zamanımızda" diye başlayıp kimseyi küçümsemedi. Onlar başkalarınca övüldü, anımsandı ve unutulmadı. Hala aralarındaki arkadaşlığı hem de ailece sürdürüyor hepsi. Ama spor kamuoyu onları hiç bir zaman da unutmadı. Zaten unutulmamak önemli.