Aşağıda Bombacı Halil'le yapılan röportajdan bir bölüm var. Futbolcular, teknik direktör, idareciler , İzmirli ve de GÖZTEPELİ olma ayrıcalığına sahip olan insanlar DİLLERE DESTAN OLAN TARAFTARI tekrar olması gereken yerde, yani tribünde, Efsane'nin yanında görmek istiyorlar.Pazar günü saati uygun olmasa da herkesi tribünlere davet ediyoruz! (*)Serkan Seymen: Sizin arkanızdan gelenler aynı başarıyı yakalayamadılar ama... Halil Kiraz: Evet, ama Göztepe efsanesi yaşadı, o geleneği hep yaşattılar. Göztepe bayrağını, ne olursa olsun, en yukarda tuttular, önemli olan da bu. Bizimle birlikte o yıllarda oynayan Danimarkalı Nielsen diye bir oyuncumuz vardı. Geçenlerde geldi Izmir'e, birlikte maç seyrettik, yemek yedik. Adam otuz yıl sonra bile eski takımını ziyaret ediyorsa, ''ben hala Göztepeli'yim'' diyorsa, ben bundan mutluluk duyanm. Bugün basın tribününde yerim var, ama ben taraftarlarla birlikte bir-iki saat önceden gidiyorum maça. O seyirciyi maçtan önce görmek, Göztepe sevgisini doya doya yaşamak için. Bugün Göztepe diye bir takım varsa, play-offta başarılıysa, bu tamamen tribüne gelen seyirciler yüzünden. çoğu maçında bu yıl seyirciyi tatmin etmeyen bir maç oynadı Göztepe. Ama o muhteşem seyirci hep oradaydı. Kötü oynadığı zaman bile takımına destek veren, kötü tezahüratta bulunmayan bir taraftarı var Göztepe'nin. Kaybettiği maçtan sonra takımını tribüne çağıran, alkışlayan bir seyirci bu. Bu başka bir şey.

Serkan Seymen: 18 yıl ikinci ligde kalmış bir takımın, maçlarını bu kadar kalabalık blr seyirciye oynamasını siz neye bağlıyorsunuz? Halil Kiraz: Bunun Türkiye'de örneği yok. İkinci Iigde 18 sene kalan, birinci Iige çıkan, sonra bir yıl içinde tekrar düşen bir takım bu. Çim biçersin de çoğalır ya, seyirci de böyle çoğalıyor buna rağmen. Bazen arkadaşları görüyoruz maçta, ''bu gençlerin hepsi sizin zamanrnızda maça gelmiş annelerin babalann çocukları, sayenizde bu gelenek hala yaşıyor'' dediklerinde ben çok seviniyorum. Göztepe -Elazığ maçına gidiyorum, televizyon da veriyor maçı. O gün televizyonda Galatasaray'ın da maçı var. Bir bakıyorum, insanlar geri dönüyor. Ne oldu diyorum, ''yer yok, giremedik, evde seyredeceğiz'' diyorlar. Taraftar böyle bir şeydir. Kötü oynamışım, yenilmişim, ben neye sığınacağım? Taraftar da bana kötü davranırsa, ben bir daha nasıl oynayacağım? Türkiye'de takımlar maç kaybeder, taraftar havaalanında üzerlerine saldırır. Esas o gün alacaksın, bağrına basacaksın adamları ki, bir dahaki maça galip gelmek için çıksın. Göztepe seyircisinde olan bu işte. Ben galip geldiğimde, çok başarılı olduğumda herkes zaten benim yanımda. Ama takımın en kötü gününde bile o tribünde oturan, takımını alkışlayan, mağlup olduğumda yanıma gelip, bana destek olan, ''boşverin, üzülmeyin, yine de biz en büyüğüz" diye beni alkışlayan adama taraftar derim ben...

(*)Serkan Seymen'in Halil Kiraz ile yaptığı ve Postexpress dergisinin ilk sayısında 46 - 49. sayfalar arasında yayınlanan röportajdan alıntıdır.