Japonların ütopik hikâyelerini bilir misiniz? Hani çoğu kez 'doğru'nun yanlışlığı ile doğruluğunu irdeleyen keyifli anlatımlar... Bir tanesini çok severim; yol ayırımda seçim yapmak zorunda kalınanı... Kişi yol ayırımına gelir, iki alternatifi vardır. İki yoldan birini seçip, yaşam boyu kendisinin belirlediği çizgide ilerleyecektir. Diğer yolda neler olduğunu ise hiçbir zaman bilmeyecektir. Bu ikilemde de 'Hangi yol doğru?' ve 'Doğru nedir?' şeklinde sorucuklar oluşur... Sayın Asena Özkan'ın bugünkü Radikal'deki yazısının Ben yaşamda hangi yolun doğru olduğunu hâlâ anlayabilmiş değilim!
Spor muhabirinin bir takım ile özdeşleşmesini anlayışla karşılamak gerekli. Zira zaman içinde kurulan diyaloglar haber almayı daha kolaya indirgediği gibi, muhabir kurduğu ilişkilerle kimi zaman kendisini hiç zorlamadan haberi kapısında bulur! Bazen de el yordamıyla ulaşır habere. Muhabirin peşinde koşturduğu takım ile ilgili haberleri genelde 'suya sabuna dokunmayan' türden olmalıdır ki, kaynaklar kurumamalıdır! Bunlar da doğal karşılanabilir. Ancak, bir de yazar taifesi var ki... Kim niye çıkardı bu geleneği, neden gerek duyuldu, oluşum nasıl başladı, doğrusu farkında olmadığım gibi, anlamış da değilim ama takımların salt muhabirleri değil, yazarları da mevcut. Buna da tamam. Ancak ciddi bir sorun daha var: Kulüp yöneticileri, artık yazarları da takımın bir parçası olarak görmekte ki, buna yandaş grupları da dahil oluyor çoğu kez... Üç büyüklerden birisinin her maçını izleyip yorumlayan kişi, onlara göre takımın oyuncusu değil de, basın tribününde oturan bir parçası... Fenerbahçe, Galatasaray ve Beşiktaş üzerine yorum yazmaktaysanız kulübün haklarını da sonuna kadar savunmalı-sınız... Bir başka anlatım şekliyle, olumsuzlukları görmemelisiniz, yöneticiler kızmışlar ise hakeme ve federasyona yüklenmelisiniz, ikide bir eleştirmeme-lisiniz olur olmadık şeyleri... Hele hele şampiyonluk söz konusuysa sürekli rakiplere saldırmalısınız. Daha da önemlisi, ciddi ve iğneli bir dille onları zayıf noktalarından vurmalısınız...
Saydıklarımın yaşama geçmesinde emeği olan kişiler, sanıyorum 'ben bu takımı tutuyorum' diyerek basın tribününe formayla gelen 'spor yazarları.' Bu yöntem öylesine tuttu ki, getirdiği şan ve şöhrete kendileri bile şaşırmış durumdalar zat-ı muhteremlerin.. Çok acı ama artık bir spor yazarının 'Benim işim tarafsız olmamı gerektirir. Ben bunun için maaş alıyorum, bir kulübün hakkını savunmak için değil' gibisinden sözleri, meslek etiğiyle değil, saflık, hatta aptallıkla bağdaştırılıyor. İşin kötüsü, yozlaşan sistem, giderek yozlaştırıyor da... Ben TSYD Kupası'nı filan geri istemiyorum, şu sorunun yanıtını istiyorum: Spor yazarı takım tutmalı mı? Yoksa tarafsızlığından ödün vermeden işini mi yapmalı? Lütfen formalılar yanıt vermesin...

Twitter